بسم الله

نامش را حسین گذاشتیم. وقتی صدایش می زدم برمی گشت و نگاه زیبایش را به من می دوخت و لبخند شیرینی صورت ملیحش را پر می کرد.

و من چنان محو معصومیت و زیبایی این فرشته ی کوچک خدا می شدم که ذهنم از تمام دنیا و کائنات رها میشد...

ولی کاش نشنیده بودم آن روایت را...

کاش نشنیده بودم چیزی را که آتش به جانم زده است...

"...وقتی مادری که فرزندش را حسین نام نهاده جگر گوشه اش را صدا می زند، فاطمه ی زهرا(س) ندا می دهد:

آیا کسی حسین مرا صدا کرد؟

اگر منظورت با پاره ی جگر من بود که در کربلا با لب تشنه شهید شد؛

اگر فرزند خود را صدا می زنی انشاءالله خدای حسین حافظش باد..."

امان از دل زهرا(س)...